نان و دندان

یکی طفل دندان بر آورده بود/پدر سر به فکرت،فرو برده بود/که من نان و برگ از کجا آرمش؟/مروت نباشد که بگزارمش/چو بیچاره گفت این سخن پیش جفت/نگر تا زن او چه مردانه گفت:/مخور گول ابلیس تا جان دهد/هر آن کس که دندان دهد نان دهد/تواناست آخر خداوند روز/که روزی رساند تو چندان مسوز!!