سفر رفتن به سبک ایرانی

خوب ایرانی ها هم مثل بقیه کارهایی که سبک خاصی برای آن دارند، برای رفتن به مسافرت هم سبک و روشی دارند. در زیر به تعدادی از آنها اشاره شده است؛

۱/ همیشه وسائل که بهمراه دارند خیلی خیلی بیشتر از آنچه مورد نیاز است. حجم وسائل بیش از دو برابر حجم مسافران است. معمولاً آخر کار هم تعدادی از وسائل در سفر ناپدید می شود که مقصر آن اکثراً پدر خانواده است.

۲/ هیچ وقت قادر به تعیین زمان دقیق حرکت نیستند. تا آخرین لحظه مشغول بسته بندی وسائلند. حتی اگر برنامه سفر را از یک ماه قبل هم چیده باشند، آخر وقت کم می آورند.

۳/ در بین راه، راننده حتی اگر جاده هم برایش ناآشنا باشد، سعی می کند با غریزه مسیر را پیدا کند و از کسی سوال نپرسد. اگر هم بپرسد، به راهنمایی او توجه ای نمی کند. بهمین دلیل برای رفتن به یک مسیر مستقیم، بارها مسیرهای مختلف را تا وسط می روند و دوباره برگشته و مسیر دیگری را انتخاب می کنند.

۴/ جاده مسافرتی یا جاده مسابقه ای؟ راننده در هر زمان مشغول مسابقه با اتومبیل های مختلف است. هدف رسیدن به مقصد با حداکثر سرعت است.

۵/ معمولاً سفرهای ایرانی بیش از ۸۰درصد زمان را در جاده، ۱۰ درصد برای یافتن جا، ۵درصد برای اسکان پذیرفتن و پهن کردن وسائل و ۵ درصد مابقی برای تفریح و استراحت و کیف بردن از مسافرت.

۶/ در زمان استراحت و لذت بردن از سفر ۷۰ درصد زمان برای قهر و دعوا، داد و فریاد، مصرف می شود. و فقط ۳۰ درصد زمان به آرامی می گذرد.

۷/ زمان ترک محل منطقه کاملاً تخریب و غیرقابل و به تمام معنا نابود می شود بطوری که خانواده بعدی آنجا را با زباله دانی اشتباه می گیرد.

۸/ بعد از برگشت، تا مدتی دعواها بر سر مشکلات پیش آمده در سفر ادامه ادامه دارد.