ناپلئون بناپارت

کسانی که روح نامید دارن مقصرترین مردم هستند.

نایاب ترین چیزها در جهان دوست صمیمی است.

دردها و رنج ها فکر انسان را قوی تر می سازد.

فرد با اراده در پیچ و خمهای زندگی هیچگاه با یاس و استیصال رو به رو نخواهد شد.

در دنیا فقط باید از یک چیز ترسید و آن خود ترس است.

حوادث را باید چنان کوچک تصور کنیم که قادر باشند خلل و لغزشی در اندیشه ما ایجاد کنند.

سکوت ابدی

نگاه من،نگاه من به لحظه لحظه زندگیم بر چشمان غبار آلود و غم گرفته ی پرستو

نگاه من به سکوت یک قلم است سکوتی که در آن هزاران حرف حک شده است

و می دانم که تو حرف حرف این سکوت را خوانده ای و به خاطرش گریسته ای

آری!همان سرچشمه ای که نوک قلم من از آن سرچشمه می گیرد

و لبریز از اشک توست لبریز از اندوه و درد توست و تویی که در صفحه صفحه ی قلبم

و در قطره قطره خونم نقش داری و تمام بدنم پیچیده در ذره ذره ی نگاه توست

و می دانی که من بی تو....!؟می میرم 

حال اگر شبها آسمان بی ستاره شود من افسون نمی شوم          محزون می شوم

دلتنگم...

گاهی دلم می خواهد خودم را بغل کنم!

ببرم بخوابانمش!

لحاف را بکشم رویش!

دست ببرم لای موهایش و نوازشش کنم!

حتی برایش لالایی بخوانم،

وسط گریه هایش بگویم:

غصه نخور خودم جان!

درست می شود!درست می شود!

اگر هم نشد به جهنم...

تمام می شود...

بالاخره تمام می شود...!!!

افکارم

می دانی ، یک وقت هایی باید روی یک تکه کاغذ بنویسی "تـعطیــل است" و بچسبانی پشت  

شیشه ی افـکارت، باید به خودت استراحت بدهی، دراز بکشی دست هایت را زیر سرت 

بگذاری به آسمان خیره شوی و بی خیال ســوت بزنی، در دلـت بخنــدی به تمام افـکاری که

پشت شیشه ی ذهنت صف کشیده اند، آن وقت با خودت بگویـی : 

بگذار منتـظـر بمانند ...

مادر

این عکس منو خیلی تکون داد ...
به افتخار همه مادرا که بخاطر بچه هاشون سلامتیشونو به خطر میندازن و اندامشونو بهم میریزن و از خیلی چیزا میگذرن ...

برای آرامش هرچه بیشتر روح مادرانی که در بین ما نیستن ...
و برای سلامتی مادرای مریضی که تو بستر بیماری هم هستن ...
و برای طول عمر مادرانی که کنار ما هستن ...

دعا کنیم.